dinsdag 29 november 2016

rolstoelpiet

'hoor de wind waait door de bomen , hier in huis zelfs waait de wind
zou de goede sint nog komen, nu hij 't weer zo lelijk vindt..'

Door de babyfoon hoor ik Romy meezingen met haar sinterklaas cd. Deze wordt al sinds September non stop gedraaid. Piet had me nog geprobeerd te helpen door een cd met wat modernere liedjes in haar schoen te doen. Maar nee, mevrouw wil ouderwets gezellige liedjes. Ze kent ze allemaal, woord voor woord.

'Ja gewist dan kwam hij wel, ja gewist dan kwam hij wel.'
Oké misschien niet precies elk woord...

Als ik op haar kamer kom, zit ze aan haar bureau een kleurplaat van sinterklaas te kleuren. 'Mama mag ik straks op de iPad?' vraagt ze zonder op te kijken. 'Ik ga sinterklaas een bericht sturen, Dieuwertje Blok zei dat dat kan.' Meteen gaan bij mij allerlei alarmbellen af. Ze gaat natuurlijk vragen hoe het kan dat hij nooit doodgaat, of hoe al die pakjes in 1 boot passen..
'Ik wil weten waar rolstoelpiet is gebleven!' ze zegt het zo boos dat haar potloodpunt ervan afbreekt.

Haar broers hebben haar over rolstoelpiet verteld. 5 jaar geleden deed hij mee in het sinterklaasjournaal. Romy was toen nog te klein maar door de tip van haar broers hebben we het terug gezocht op YouTube. Sindsdien is hij haar favoriet. Op school wil iedereen Pietje Paniek, Sinterklaas of Amerigo zijn. Behalve Romy. Zij is rolstoelpiet.



Maar de kinderen uit haar klas kennen rolstoelpiet niet. Ze denken dat Romy hem verzonnen heeft. Daarom zou het zo leuk zijn als hij weer eens op tv kwam. Vandaar dat Romy een berichtje naar de Sint stuurt. Er komt helaas geen antwoord.
Gelukkig mag Romy die avond haar schoen zetten en schrijft ze een brief aan rolstoelpiet. Wie weet komt de brief uiteindelijk bij hem terecht. En krijgt ze eindelijk antwoord.

De volgende morgen wil Romy meteen naar beneden. Omdat ze flink verkouden is stelt Micha voor dat ze lekker in ons bed blijft liggen en hij haar schoentje wel even haalt. Maar Romy is niet te houden, en gelukkig maar... want als we beneden de kamer in komen ziet Romy het meteen....over de groene mat lopen 2 zwarte strepen.... dat lijken wel..... WIELSPOREN!!

En ja hoor. Er zit een brief in haar schoen van ROLSTOELPIET! Hij vertelt haar dat hij niet vaak meer schoentjes vult, maar voor haar een uitzondering heeft gemaakt. Hij helpt sint eigenlijk lekker rustig in Spanje met de gedichten schrijven. Maar hij is zo trots op Romy dat hij dat even wilde komen vertellen.

Met de brief in haar armen geklemd gaat ze op de groene mat liggen. Het schoenkadootje hoeft niet meer uitgepakt. Het mooiste kado heeft ze al!




donderdag 10 november 2016

dansles

'Hoe vond jij het gaan?' vraag ik hijgend aan Romy terwijl ik achter het stuur ga zitten. Via de achteruitkijkspiegel zie ik mijn rode bezweten hoofd voordat ik verder draai en het tevreden snoetje van Romy zie. 'Ik vond het goed gaan' zegt Romy met een dromerig gezicht terwijl ze uit het raam kijkt en met haar handje aan het tule van haar tutu frunnikt.
'Eh..vond je het niet moeilijk?' probeer ik voorzichtig. Maar ze geeft geen sjoege 'Nee hoor, ging toch best, jij hielp me toch!' Tja daar zit nu juist mijn probleem.

Romy wil op dansles. Al ik weet niet hoe lang. En nadat ik al zo vaak had gezegd dat dat niet kon, wilde ik het nu toch eens proberen. Dus hees ik Romy in haar lang gekoesterde tutu en stapte dapper de oefenzaal in. Een groepje schattige meisjes in roze balletpakjes staarde Romy met grote ogen aan. Was het niet omdat ze in mijn armen hing dan was het wel omdat ze als enige in tutu was.
'Wat heeft zij aan haar benen?' zei een klein meisje met springerige krullen al wijzend naar Romy's spalken. Romy merkte het niet eens, zij had alleen maar oog voor de grote spiegelwand. 'Een echte danszaal!' verzuchtte ze.

We hadden misschien wat te hoog ingezet met balletles. Maar Romy genoot met volle teugen. Ze zwierde haar armpjes zo sierlijk mogelijk op de klassieke muziek en liep aan mijn hand door de zaal. Maar het tempo werd hoger en de pasjes moeilijker. En steeds meer moest ik haar met twee handen vasthouden en optillen om de boel bij te houden. We draaiden samen rondjes en bogen samen door de knieën. Romy was de armen, ik was haar benen.

Ik vroeg me wel af of mijn rug dit een hele les vol zou houden. En toen ik in de spiegel keek zag ik hoeveel moeite mijn zwaantje moest doen om haar zwanenmeer te dansen terwijl de andere meisjes als vanzelf door de zaal huppelden. Zo pijnlijk duidelijk zag ik het nooit naast elkaar. Al op mijn lip bijtend heb ik de les afgemaakt. Daarna wist ik niet hoe snel ik met Romy weg moest gaan.

'Ik denk dat we nog even verder moeten zoeken' zeg ik daarom tegen Romy als we naar huis rijden. 'Misschien is het toch fijner als we iets kunnen vinden waar je echt zélf kunt dansen.' Romy kijkt me eerst wantrouwend aan via de achteruitkijkspiegel maar zegt dan 'Oké mama, maar beloof je me dat ik op dansles mag. Ik wil het zo graag!'
'Natuurlijk, jij gaat op dansles!' antwoord ik haar en ik hoop zo dat ik mijn belofte waar kan maken.



ps Bovenstaande schreef ik al even geleden, maar wilde ik pas plaatsen als het me gelukt was een geschikte dansles te vinden. Het was een flinke zoektocht maar gelukkig heb ik inmiddels mijn belofte waar kunnen maken en zit Romy op een super leuke dansles, samen met "kindjes zoals zij".
Ze krijgen les van hun fantastische juf Annemarie. Ik kan Bram en Inge van Revant en danschool FUSE niet genoeg bedanken voor het waarmaken van Romy's droom door deze dansles op te zetten!


donderdag 3 november 2016

speciaal

'Mama, we zijn ook in een lift geweest!' vertelt een nog hyper snoetje dat ik probeer in te stoppen. Het is vandaag Halloween en Romy heeft voor het eerst met een vriendinnetje langs de deuren gemogen. Zonder ouders, want dat is natuurlijk niet cool. We hadden speciaal haar zwarte rollator uit de schuur gehaald en versierd met spinnen en geraamtes, zodat ze helemaal in stijl door de straat kon.

Nu probeer ik haar dus in bed te krijgen maar ze stuitert nog na van alle avonturen en vast ook door al dat snoep. 'Romy, je moet nu echt gaan slapen want het is al super laat en je moet er morgen extra vroeg uit omdat we voor nieuwe spalken op pad moeten.' Terwijl ik dat zeg, verandert Romy's ondeugende vrolijke gezicht in een woedende boze blik. Vanuit haar tenen schreeuwt ze 'NEE!! IK WIL MORGEN GEWOON NAAR SCHOOL! IK WIL VERTELLEN VAN HALLOWEEN EN MIJN HANDTEKENING VAN PAUL VAN LOON LATEN ZIEN! IK WIL OOK KUNNEN VERTELLEN VAN MIJN VAKANTIE EN NIET WEER HET WEEKENDPRAATJE MISLOPEN!'

Dan valt ze in mijn armen en begint te snikken. Ik probeer met een brok in mijn keel uit te leggen dat de afspraak echt niet anders kon en dat ze de juf heus nog wel van haar vakantie mag vertellen.
Maar het huilen wordt niet minder en terwijl ze de tranen boos uit haar gezicht wrijft gaat ze door 'IN GROEP 1 EN 2 MOEST IK ZO VEEL SCHOOL MISSEN! IN GROEP 3 OOK NOG HELE MIDDAGEN! JE HAD BELOOFD DAT IK IN GROEP 4 GEWOON NAAR SCHOOL KON GAAN!'

Ik vertel haar dat de fysio nu toch niet meer tijdens school is. Maar sommige afspraken kunnen nu eenmaal niet anders gepland worden. Maar Romy is niet meer te stoppen 'IK BEN HET BEU ALTIJD MAAR SPECIAAL TE ZIJN! IK ZIT OP SCHOOL IN EEN SPECIALE STOEL! HEB EEN SPECIALE TAFEL! MOET DOOR EEN SPECIALE DEUR!  MOET NAAR EEN SPECIALE ZWEMLES! ZIT OP EEN SPECIALE DANSLES! ............Het is gewoon niet eerlijk! Waarom moet ik toch die stomme CP hebben...ik ben het beu...ik wil die CP niet meer!

Haar boze harde stem is inmiddels afgezwakt tot een heel klein verdrietig stemmetje 'Ik wil helemaal niet speciaal zijn.. ik wil gewoon zijn... net als iedereen...'  En ik weet even niet wat te zeggen. Normaal heb ik altijd een verhaaltje klaar. Bijvoorbeeld dat iedereen eigenlijk speciaal is, er zo veel mensen zijn die "iets" hebben. Of dat we al zo blij zijn met de dingen die ze wel kan.

Maar nu even niet. Ik kan zelf mijn tranen ook niet meer tegen houden. Eerst wil ik niet dat ze het ziet, maar waarom niet eigenlijk... Dus ik kijk haar aan en zeg 'Je hebt helemaal gelijk meisje, het is niet eerlijk. En daar mogen we af en toe best heel erg van balen en om huilen, dat is heel normaal.

Terwijl we daar zo samen huilen op haar bed, steken er een paar geschrokken hoofden om de deur. Zes vragende ogen kijken me aan. 'Wij zijn gewoon even heel verdrietig omdat Romy niet meer speciaal wil zijn' zeg ik tegen mijn mannen. Snel komen ze bij ons in bed gekropen, zo dicht mogelijk tegen Romy aan.
En terwijl we stilletjes zo met zijn allen liggen, zeg ik ineens 'GEEN FRIKANDELLEN SPECIAAL MEER VOOR ROMY!'. Eerst kijken ze me allemaal aan of ik gek ben geworden. Maar dan schiet Romy keihard in de lach. En als we met zijn allen uiteindelijk zijn uitgelachen, zucht Romy eens diep en zegt 'zo, wat lucht dat op zeg!'