donderdag 3 december 2015

afspreken

Het is woensdagmiddag en ik loop in de stad. Zonder Romy. Romy is namelijk voor het eerst afspreken bij een vriendinnetje. Dat vindt ze spannend, heel spannend. En ik stiekem ook een beetje.

Weken lang heeft ze gezegd dat we beter nog een weekje kunnen wachten. Dus ik heb de knoop nu maar eens doorgehakt en samen met de moeder van haar beste vriendinnetje het plan maar eens doorgezet. Romy is zenuwachtig gaan slapen en als ze 's ochtends aan het ontbijt zit, gaan we nog 1 keer het riedeltje af...

"Wat als ik naar de wc moet? Ze hebben daar geen beugels aan de muur.."
"Wat als ik daar niks lust?"
"En als ze nu boven wil gaan spelen? Of buiten?"
"Ze hebben goudvissen, ben ik daar ook allergisch voor?"
"Mama, blijf je dan wel heel even?"

Normaal ga ik als de school uit is, altijd met Romy in de rolstoel, langs de achteruitgang. Maar nu loopt Romy tussen mij en haar vriendinnetje in geklemd door de hoofdingang naar buiten. Ik zie mensen elkaar aantikken en naar ons kijken. Een moeder slaat spontaan een arm om me heen en zegt dat ze het zo fijn vindt. Ik besef ineens dat veel ouders op school Romy alleen in de rolstoel kennen en geen idee hebben dat ze ook een beetje kan lopen.

Lekker achterop de fiets, zit Romy te genieten dat ze naast haar vriendinnetje rijdt. Haar vriendinnetje straalt, eindelijk komt Romy eens bij haar! Bij hun huis aangekomen staat de tafel al gedekt klaar. Met het mooie tafelkleed en het prachtige kerstservies met het gouden randje, want ja, dit moet toch wel gevierd worden.
Romy ziet de smeerkaas op tafel en geeft me snel een kus. "Ga maar hoor mama, het lukt zo wel!"

Dus nu loop ik in de stad. Moest nog van alles halen voor 5 december. Maar zit de hele tijd mijn telefoon in de gaten te houden of er niets aan de hand is. Inmiddels is het al weer tijd om haar te gaan halen want we moeten nog door naar de fysio.

Als ik binnen kom, zie ik 2 hele blije snoetjes. "Ben je er nu al!!" en "Wanneer mag ik weer?" , zijn de eerste dingen die Romy tegen me zegt. Het zit dus wel goed geloof ik. Als we weggaan zeg ik tegen Romy "Nou Romy, wat zeg je dan?", ze kijkt me verbaasd aan. Och natuurlijk, dit is haar eerste keer, ze moet het nog leren... "Bedankt voor het spelen." fluister ik snel in haar oor. Romy schrikt "O ja , bedankt voor het spelen!" roept ze snel. En met een tevreden gezicht zwaait haar vriendinnetje ons uit.